Bevallen is een beetje sterven

Dat is toch hoe ik het me voorstel, je bouwt zoveel maanden iets (of iemand) op en als het er dan uit is ben je zo blij dat het eindelijk zo ver is maar tegelijk is er ook ineens iets ‘weg’. Zo voelde ik me dus toen ik mijn master-thesis (dus van mijn jaartje Deaf Studies vorig jaar) afgaf. Ik heb dat ding echt zo immens graag geschreven en nu is het voorbij, weg, de wereld in met als klinkende titel: “‘Reserved for Handicapped’? Deafhood on the Lifeline of Mumbai” (wiens nieuwsgierigheid wordt gewekt stuur ik graag de PDF). Het gaat over de overvolle treinen in Mumbai (Bombay dus, in India) waar doven hun eigen stempel op plakken... Treinen en treinstations zijn er belangrijke ontmoetingsplaatsen voor dove mensen, maar nog maar sinds enkele jaren. Het hoe en waarom is te lezen in mijn thesis, vol met foto’s, citaten uit interviews, etcetera.

Het was stressen want mijn deadline was eerst verlaat tot eind december en dan opnieuw vervroegd tot eind november (universitaire wispelturige kuren) dus moest ik die ineens heel snel af krijgen terwijl ik enkele buitenlandse tripjes had gepland. Met wat avond- en nachtwerk, stress en gevloek, veel koppen thee (hoe Engels), en last-minute steun van Brigitta voor het verbeteren van mijn Engels (DANKU BRIGITTA) en mijn allerliefste zus die in een mum van tijd prachtige schetsjes kan tevoorschijn toveren (DANKU MIETE).

Het resultaat mag er wel zijn, denk ik. Nu vooral benieuwd naar reacties. Intussen, nog voor die thesis af was, heb ik ook mijn eerste lezing gegeven, in International Sign dan nog. Ik was op bezoek bij Frontrunners in Denemarken en ze vroegen me om erover te vertellen en ik dacht... ja waarom niet... een goede oefening.. want ik moet dat toch eens leren hé, presentaties geven. En (stukjes van) die lezing staat zowaar zelfs online. Allé ik moet zeggen ik heb het niet alleen gedaan maar met Sujit, één van de informanten voor mijn onderzoek, die nu deelneemt aan Frontrunners. Ik ‘deed’ de theorie, hij vertelde zijn ervaringen.

Maar goed, dat dit achter de rug is... betekent dus eigenlijk dat mijn leven verandert. Ja, alweer. Ik begin nu écht met mijn Phd (mijn volgende onderzoek dus). Dat wil zeggen, officieel ben ik daar al mee bezig sinds begin oktober, maar ik modderde nog wat aan omdat de Mumbai treinen mijn aandacht eisten. In een volgende post zal ik eens een dag in het leven van een doctoraatsstudent beschrijven, want voor veel mensen (ook voor mezelf) is dat toch een mysterie waarmee zulke mensen hun tijd de hele tijd vullen :). Ik ga me deze maand vooral bezighouden met achterstallige literatuur in te halen, in de kerstvakantie kom ik naar België en in januari zal het terug drukker worden...