Op jacht...

Een volgende stap is intussen gezet; Rob en ik zijn op verkenningstocht geweest in Bristol. We verbleven in een jeugdherberg (tevens een aanrader) in het oude stadsdeel. De stad gaf in elk geval een positieve indruk. Het is een grote, schone propere stad met een gezellig ouder stadsdeel waar zich onder andere de unief bevindt en een meer modern deel met een IMAX, fonteintjes en spiegelachtige gebouwen en creaturen. Veel water, namelijk in de haven en de rivier de Avon, veel dubbeldekkerbussen, veel tamme eekhoorns in het stadspark, veel spierpijn in de beentjes van het bergop en bergaf (in mijn geval) strompelen, veel stijlvolle Victoriaanse huizen en in het straatbeeld veel buitenlanders waaronder vooral Indiërs, Polen, Slovaken en Tsjechen. Veel pubs en restaurantjes; en vooral veel 'gezonde bars'. Waar je in België maar hier en daar 'smoothies' of 'shakes' kunt krijgen kan je er daar niet naast kijken. Volgens Maartje, het Vlaamse dove meisje dat er het afgelopen jaar heeft gestudeerd; is Bristol daar sterk in. Gelukkig, Bristol maakt de Engelse reputatie van vet en ongezond eten dus niet helemaal waar. Zal ik misschien toch niet terugkomen als een ‘Super Size Me’.

Maar goed, we zijn dus eigenlijk niet naar Bristol gekomen om de hoeveelheid bars met smoothies te tellen. We zijn op zoek gegaan naar een onderkomen. Dat bleek niet simpel. Blijkbaar is er een ware appartementenrush aan de gang in deze periode van het jaar want onze moeizaam verkregen afspraken werden aan de lopende band afgezegd. Uiteindelijk hebben we er maar vier kunnen bezichtigen. Het ene was ongemeubeld, het andere was perfect maar werd onder onze neus weggekaapt. Nog een ander was stokoud met een bewegende vloer en afbladderende muren en hetgeen we nu hebben staat ons wel aan. Het appartementje - pardon, zei ik appartement? Het is eerder een studio - ligt in Clifton Wood, een buurt met antieke herenhuizen in Victoriaanse stijl, in het centrum. Goed gelegen en goed ingericht maar we betalen ons wel blauw. Maar goed, in Engeland is dat dus normaal. We zien het wel zitten, mits een bezoekje aan de Bristolse Ikea en de aanschaf van een tafel, want die was er niet. Een broodroster wel. Normaal? Wie zal het zeggen..

Ook hebben we meermaals met Maartje afgesproken, zij heeft ons heel wat verteld, van gezond eten tot gemeentetaksen (en ja hoor, ook wel over Deaf Studies) en ons wat leuke plekjes (lees: drink- en eetgelegenheden) laten zien ook al zat ze midden in de thesisstress. (Danku Maartje!)

Ik moet ook wel iets bekennen. Ineens drong het tot me (ons) door: een jaar in het buitenland; ik ben er aanvankelijk wel licht over gegaan. Niet qua voorbereiding, want ik ben controlefreak genoeg om alles onder controle te hebben. Nee nu gaan we sentimenteel worden: zo vanzelfsprekend is het niet, je familie, vrienden, je moedertaal en je vaderland voor een jaar achterlaten, en al ga je dan niet naar Australië, zo dicht bij de deur is Bristol nu ook weer niet. Met de trein en de bus doe je er makkelijk tien uur over. Maar goed; nu eerst nog een weinig verheven studentenjobke doen en rond de 25^ste september is het zo ver. Dan trekken we met zoveel mogelijk kilo's bagage richting Bristol (als er een goede ziel is met een voituur die naar Engeland wil varen - met de ferry uiteraard - die ziel weze welkom en goed betaald door ons).

Update: Hier vind je enkele indrukken van de stad: en ter info: onze straat heet 'Ambra Vale East' (zie foto's).

Update 2: Online een mooi fotootje gevonden van Hotwells en Clifton Wood, onze buurt dus. Onze straat is ongeveer waar de bovenste rij huisjes zich bevindt...

Wie gaat er mee naar Engeland varen?

Witte zwanen, zwarte zwanen!

Wie gaat er mee naar Engeland varen?

Engeland is gesloten

De sleutel is gebroken

Is er dan geen timmerman

Die de sleutel maken kan?
Laat doorgaan, laat doorgaan

Wie achter is moet voorgaan!

Wie herinnert zich dit kinderliedje waarop je al zingend onder elkaars armen door moet? Ik dacht eerst aan een droge titel à la 'Babbels uit Bristol' voor mijn blog. Toen bedacht ik mij echter dat ik als titel net zo goed een kinderliedje kon nemen zoals bij de blog van Ghana, en dit was het eerste liedje dat in me op kwam.

Via deze blog zou ik alle geïnteresseerden uit de Dovenwereld (en daar buiten natuurlijk! maar al te graag zelfs!) op een virtuele manier willen meenemen naar Bristol waar ik een jaar zal verblijven om Deaf Studies te studeren. Of hier veel op zal verschijnen, weet ik niet. Zal ook aan de reacties liggen. Maar ik doe mijn best.