Ik word meer geïntroduceerd in de Engelse cultuur dan vorig jaar toen ik samenwoonde met Rob en (de laatste maanden) alleen woonde. Het zit in kleine dingetjes. De grote hoeveelheid thee-tassen in huis. Het afwassen niet in de gootsteen maar in een apart bakje. De tuin met veel bloemen en frutselkes. Het huis zelf is oer- maar dan ook oer-Engels. Overal dikke tapijten, bloemig behang etcetera. Het tapijt in de eetkamer (ja, tapijt in de éétkamer) is afgrijselijk lelijk en wordt gelukkig vervangen. Gisteren heeft de vrouw bij wie ik woon, Rachel, meubels gekocht op een (Engelser kan het niet?) veiling en daarin vandaag ‘genummerde’ borden gevonden die evenveel waard waren als de kast zelf: 300 dollar per bord.... Lelijke borden met vliegtuigen erop geschilderd. Ze woont hier zelf ook nog maar een week dus richten we samen het huis verder in. Het was een heel karwei om de zetel binnen te krijgen, met vier vrouwen, de deur eruitgeschroefd en (perongeluk) een deel verf van het deurgat vernield.
Rachel is horend maar kent vloeiend BSL en ik leer zelfs nog gebaren bij want in huiselijke context zijn er natuurlijk andere gebaren nodig dan op de unief of op café. Er komt geregeld bezoek, meestal ook horenden maar vaak zijn dat mensen die ook BSL kunnen. Van zo gauw ik in de buurt kom of zij in mijn buurt, schakelt iedereen over op BSL. Echt een gebarenomgeving dus, in het verlengde van het CDS☺. En Rachel vindt het leuk dat ze ‘s morgens zoveel lawaai kan maken als ze wil, ik hoor er toch niets van ☺.
Intussen zijn mijn benen helemaal blauw van het verhuizen en van het klungelen met mijn nieuwe fiets en kreeg Daniela (die op bezoek was) spontaan een kokhalsreflex toen ik het haar liet zien tijdens het eten. Maar ik zit hier goed. En fijn om wat meer ruimte te hebben dan vorig jaar. Ik zit nu aan mijn bureau met uitzicht op de Clifton Suspension brug aan de horizon. Dus het voelt helemaal Bristol.
zondag, oktober 14, 2007
donderdag, oktober 11, 2007
Amai m’n gat...
Ik moest het onder ogen komen.. ik zou het toch eens moeten doen. Gezien ik nu een eindje buiten de stad woon. Jaaa.... een fiets kopen. De universiteit is ongeveer 4 kilometer van hier, dus 45 minuten wandelen als je heel hard doorstapt. Een buskaart heb ik nog niet en bussen = stress + overstappen + nog langer onderweg.
Dus ik daarstraks dapper op weg naar een tweedehandsfietsenverkoper, 5 km verderop... hoewel ik na vijf minuten stappen innerlijk al jammerde van: ik heb geen zinnn om dat hele eind te wandelen en dan misschien op niks uit te komen omdat iederéén nu een fiets wil, want het academiejaar is net begonnen. Toen kwam ik langs een fietsenwinkel en dacht ik.. ja... waarom niet. Wie weet hebben ze wel iets goedkoops. En ik blijf hier voor wel vier jaar en het is hier zo heuvelachtig en dan wil ik niet met een oud wrak rijden en en en....
Ik ging binnen en ik was gelijk verliefd op een blauwe schone. Tien minuten later reed ik buiten met een splinternieuwe mountainbike, voor slechts 80 pond.
Ja, Annelies op een mountainbike. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Nu nog leren hoe ik ietwat elegant van het ding afstap en hoe ik me door het verkeer manoeuvreer. Want Bristol is zowat de meest fiets-onvriendelijke stad die ik ooit gezien heb (in Europa dan). Zeer heuvelachtig – vandaar dus een mountainbike - amper fietspaden en hier en daar ineens 5 meter fiets-strook die uit het niets verschijnt. En dan dat links rijden.
Om maar te zeggen, ik ben dus terug in Bristol maar mijn leven zal er helemaal anders uit zien als afgelopen jaar. Ik ben nu dus doctoraatsstudent (al is mijn master-thesis nog niet helemaal af), heb een eigen bureau bij Deaf Studies, en ben verhuisd naar buiten het stadscentrum, waar ik inwoon bij iemand van het CDS. Ik woon in Knowle nu en heb een superleuke kamer met uitzicht over de stad, van de universiteit tot de brug. Vooral ’s avonds prachtig. Kan niet beter. Dus toen ik buiten adem die fiets de heuvel op duwde dacht ik van: ‘Het uitzicht, Annelies, het uitzicht! Daar doe je het voor!’
Ik blijf hier dus voor drie of vier jaar, tot mijn doctoraat af is. In Belgie zetten veel mensen grote ogen op als ik dat zeg. ‘Is dat niet saaaai? ‘Krijgt gij dan nooit genoeg van dat studeren?’ ‘Ik zou dat nooit willen, vier jaar weg van België’. Hehe dit is precies wat ik wil. Echt studeren is het niet meer, maar onderzoek doen. Heb dit jaar eerst nog enkele voorbereidende vakken en daarna geen lessen meer. En saai zal het zeker niet worden, ik ga onderzoek doen in Ghana en zal ook nog geregeld naar België komen. En misschien nog eens naar India om er wat vrijwilligerswerk te doen voor Ishara: een cursus ‘high level English’ voor doven in Bombay die op de hogeschool of unief (willen) studeren. Als ik geld heb. Dus eerst nog een jobke zoeken om wat centjes te verdienen. Maandag ga ik solliciteren.
Maar ik ben nu volop bezig om mijn kamer in te richten en zal binnenkort eens een filmpje + foto's posten.
Dus ik daarstraks dapper op weg naar een tweedehandsfietsenverkoper, 5 km verderop... hoewel ik na vijf minuten stappen innerlijk al jammerde van: ik heb geen zinnn om dat hele eind te wandelen en dan misschien op niks uit te komen omdat iederéén nu een fiets wil, want het academiejaar is net begonnen. Toen kwam ik langs een fietsenwinkel en dacht ik.. ja... waarom niet. Wie weet hebben ze wel iets goedkoops. En ik blijf hier voor wel vier jaar en het is hier zo heuvelachtig en dan wil ik niet met een oud wrak rijden en en en....
Ik ging binnen en ik was gelijk verliefd op een blauwe schone. Tien minuten later reed ik buiten met een splinternieuwe mountainbike, voor slechts 80 pond.
Ja, Annelies op een mountainbike. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Nu nog leren hoe ik ietwat elegant van het ding afstap en hoe ik me door het verkeer manoeuvreer. Want Bristol is zowat de meest fiets-onvriendelijke stad die ik ooit gezien heb (in Europa dan). Zeer heuvelachtig – vandaar dus een mountainbike - amper fietspaden en hier en daar ineens 5 meter fiets-strook die uit het niets verschijnt. En dan dat links rijden.
Om maar te zeggen, ik ben dus terug in Bristol maar mijn leven zal er helemaal anders uit zien als afgelopen jaar. Ik ben nu dus doctoraatsstudent (al is mijn master-thesis nog niet helemaal af), heb een eigen bureau bij Deaf Studies, en ben verhuisd naar buiten het stadscentrum, waar ik inwoon bij iemand van het CDS. Ik woon in Knowle nu en heb een superleuke kamer met uitzicht over de stad, van de universiteit tot de brug. Vooral ’s avonds prachtig. Kan niet beter. Dus toen ik buiten adem die fiets de heuvel op duwde dacht ik van: ‘Het uitzicht, Annelies, het uitzicht! Daar doe je het voor!’
Ik blijf hier dus voor drie of vier jaar, tot mijn doctoraat af is. In Belgie zetten veel mensen grote ogen op als ik dat zeg. ‘Is dat niet saaaai? ‘Krijgt gij dan nooit genoeg van dat studeren?’ ‘Ik zou dat nooit willen, vier jaar weg van België’. Hehe dit is precies wat ik wil. Echt studeren is het niet meer, maar onderzoek doen. Heb dit jaar eerst nog enkele voorbereidende vakken en daarna geen lessen meer. En saai zal het zeker niet worden, ik ga onderzoek doen in Ghana en zal ook nog geregeld naar België komen. En misschien nog eens naar India om er wat vrijwilligerswerk te doen voor Ishara: een cursus ‘high level English’ voor doven in Bombay die op de hogeschool of unief (willen) studeren. Als ik geld heb. Dus eerst nog een jobke zoeken om wat centjes te verdienen. Maandag ga ik solliciteren.
Maar ik ben nu volop bezig om mijn kamer in te richten en zal binnenkort eens een filmpje + foto's posten.
Abonneren op:
Posts (Atom)