Helemaal Bristol

Ik word meer geïntroduceerd in de Engelse cultuur dan vorig jaar toen ik samenwoonde met Rob en (de laatste maanden) alleen woonde. Het zit in kleine dingetjes. De grote hoeveelheid thee-tassen in huis. Het afwassen niet in de gootsteen maar in een apart bakje. De tuin met veel bloemen en frutselkes. Het huis zelf is oer- maar dan ook oer-Engels. Overal dikke tapijten, bloemig behang etcetera. Het tapijt in de eetkamer (ja, tapijt in de éétkamer) is afgrijselijk lelijk en wordt gelukkig vervangen. Gisteren heeft de vrouw bij wie ik woon, Rachel, meubels gekocht op een (Engelser kan het niet?) veiling en daarin vandaag ‘genummerde’ borden gevonden die evenveel waard waren als de kast zelf: 300 dollar per bord.... Lelijke borden met vliegtuigen erop geschilderd. Ze woont hier zelf ook nog maar een week dus richten we samen het huis verder in. Het was een heel karwei om de zetel binnen te krijgen, met vier vrouwen, de deur eruitgeschroefd en (perongeluk) een deel verf van het deurgat vernield.

Rachel is horend maar kent vloeiend BSL en ik leer zelfs nog gebaren bij want in huiselijke context zijn er natuurlijk andere gebaren nodig dan op de unief of op café. Er komt geregeld bezoek, meestal ook horenden maar vaak zijn dat mensen die ook BSL kunnen. Van zo gauw ik in de buurt kom of zij in mijn buurt, schakelt iedereen over op BSL. Echt een gebarenomgeving dus, in het verlengde van het CDS☺. En Rachel vindt het leuk dat ze ‘s morgens zoveel lawaai kan maken als ze wil, ik hoor er toch niets van ☺.

Intussen zijn mijn benen helemaal blauw van het verhuizen en van het klungelen met mijn nieuwe fiets en kreeg Daniela (die op bezoek was) spontaan een kokhalsreflex toen ik het haar liet zien tijdens het eten. Maar ik zit hier goed. En fijn om wat meer ruimte te hebben dan vorig jaar. Ik zit nu aan mijn bureau met uitzicht op de Clifton Suspension brug aan de horizon. Dus het voelt helemaal Bristol.