Ik weet het...

...het is schandalig lang geleden. Het is intussen alweer bijna augustus. Momenteel vooral bezig aan mijn thesis. Dat is toch wat ik probeer; ik ben nog vooral aan het lezen voor achtergrondtheorieen om aan mijn onderzoek (van in India) te linken. Daarna kan ik pas beginnen te schrijven. Nog zes weken te gaan voor de deadline; het klinkt haast onmogelijk; een thesis schrijven in zes weken. En nog onmogelijker dat ik de enige ben van de groep die alleen nog die thesis moet schrijven aangezien de meesten nog kwakkelen met papers en nog geen thesisonderwerp hebben...

Dus... wat is er nog zoal gebeurd in juli... Een bewogen tijd omdat het –zoals de meeste van jullie wel weten- intussen gedaan is met Rob. Niet makkelijk na vijf jaar om apart verder te gaan; dat kan ik wel zeggen... Hij is terug naar België dus ik zit momenteel rustig alleen op het appartementje.

Verder een week naar het WFD-congres in Madrid geweest: de conferentie van de Wereldfederatie voor Doven waar zo’n 100 verschillende landen aanwezig waren. Was heel speciaal omdat zowat alle doven die ik de afgelopen twee jaar heb leren kennen; daar op één plek bijeen waren. Ik heb zelfs de mensen van Suriname er teruggezien alsook de meeste mensen van het Europees kamp in Dublin vorig jaar; en van de internationale bijeenkomsten in India (november) en Holland enzovoorts... Heel raar om al die mensen die je op uiteenlopende plekken hebt ontmoet; daar allemaal bij elkaar in de buurt te zien! Ook een leuke oefening om voortdurend te switchen tussen Britse; Vlaamse en Indische gebarentaal en International Sign. Soms resulteerde het wel in een vreselijke mengelmoes; vooral wanneer in contact met Hollanders :-). In de conferentie was 2000 man; erbuiten nog een extra 4000 waardoor je overal in Madrid en in de metro doven en gebaren kon zien. Waarom die andere 4000 niet 'binnen' waren: een deel kwam vooral voor de sociale scene; anderen wilden wel naar het congres zelf maar konden/wilden het belachelijk hoge inkomstbedrag niet betalen. De inkom kostte namelijk 400 euro en dit schrikte veel mensen af. Mij schrikte het niet af en ik hield het geld dus opzij maar achteraf gezien vind ik toch dat het programma wel beter had gekund. De meeste lezingen waren erg oppervlakkig; ook al waren er natuurlijk ook enkele goede tussen. Wie meer wil weten over de inhoud ervan : een tip is de WFD-blog waarop Vlamingen en Nederlanders verslagen zetten en waar tegen 20 augustus veel zou moeten opstaan.

Na Madrid terug geland in een zeer nat Bristol dat wonderbaarlijk genoeg toch gespaard is gebleven van de hevige overstromingen in deze streek van Engeland. Het zonnetje schijnt momenteel terug en volgende week trek ik naar Belgie voor twee weken. Ja; ik wil iedereen terug zien; maar dat zal toch vooral in de avonden moeten zijn omdat die thesis echt af MOET in september.

Ja MOET; want voor oktober heb ik alweer nieuwe plannen. Toen ik in India was kreeg ik te horen dat ik een onderzoeksbeurs heb gewonnen! Met deze beurs kan ik dus beginnen doctoreren: verder onderzoek doen. ‘Jamaar; gij blijft maar studeren gij’; kreeg ik al vaak te horen :-) Nou; dat is natuurlijk zo maar mijn passie is dus niet om in de boekskes te zitten maar om veldwerk te doen en dat dan te linken aan wat er al verschenen is. Zoals ik in India en Suriname gedaan heb; dus. Deze keer zal het in Ghana gebeuren; niet in het dorp waar ik al geweest ben maar elders. Maar daarover vertel ik later meer want anders wordt deze blog veel te lang :-)

Keerzijde van de medaille is dat het geld dat ik krijg làng niet genoeg is en dat er gewoonweg op elk vlak dat je je kan inbeelden; problemen opduiken. Geen tolken; niet weten welke vakken ik moet volgen of zelfs nie hoeveel; niet weten waar ik zal wonen... Inderdaad; ik weet niet eens in welk lànd ik zal wonen; omdat het geld wel genoeg is om in Belgie te overleven maar niet in Bristol. De leefkost is hier maar liefst 15000 euro per jaar (de inschrijving op de unief niet meegerekend en dat is ook nog 5000 euro). Hoewel in Belgie wonen is natuurlijk verre van ideaal omdat ik doctoreer in Deaf Studies; met een promotor hier en hier lessen moet volgen. Ik ben al een tijd intensief op zoek naar bijkomende fondsen maar het lijkt soms wel alsof ze hier buitenlandse studenten willen boycotten. Daarnaast is mijn onderzoeksgebied antropologie/Deaf Studies heel ondergefundeerd. En in Belgie is het van: ga je naar het buitenland dan krijg je geen geld meer J. Eerlijk; het is om zot van te worden bij momenten maar ik vertrouw erin dat het wel in orde komt; al zal ik misschien elke euro moeten omdraaien. Niemand kan mij verwijten dat ik de makkelijkste weg kies ;)

Afgelopen weekend in Londen nog naar een schitterend toneelstuk geweest van Deafinitely Theatre: Playing God. Een doof en een horend koppel met elk een doof kindje beleven dilemmas over de rol van gebarentaal en CI in het leven van hun kind. Klinkt misschien een cliché onderwerp; maar was echt een mooi; puur en eenvoudig verhaal met jammer genoeg geen happy end. Ze gaan een DVD verspreiden; ik zal hem kopen en wie hem wil zien kan het me altijd vragen.

Ik heb hier eigenlijk nog geen fatsoenlijk verslag van India op gezet maar fotokes staan nu op mijn fotosite. Ze zijn wel hopeloos door elkaar gegooid dus de tijdslijn klopt -NIET-. Verslag van mijn thesisonderzoek zal verschijnen tijdens mijn schrijfproces; binnekort! :-)

Goodbye Bombay. Salaam England.

Intussen ben ik terug in Engeland aangewaaid. Door zeer hevige moesson juist op de dag van het vertrek uit Bombay had ons vliegtuig zes uur vertraging; en in Londen zat ik dan ook nog eens vast wegens aankomst midden in de nacht en dat terreuralarm. Overnachten in een duur hotel en voor de eerste keer in Engeland (ja; nu pas - shame on me) van een Engels ontbijt genoten. Maar eigenlijk wou ik het liefste van al zo rap mogelijk thuis zijn. Gisteren rond de middag dan toch eindelijk in Bristol aangekomen.

De laatste vijf weken zijn zeer intensief geweest; Bombay is echt een ongelooflijke stad waar je de grootste tegenstellingen tegen kan komen op 10 vierkante meter. Het is niet zo dat zeer rijk en zeer arm in aparte buurten te vinden zijn ofzo (misschien wel buiten de grenzen van Bombay zelf; maar niet erbinnen). Een ‘gewone’ wijk met diepe plassen van de regen; hopen afval; hier en daar sloppen; massa's straathonden die geen mens kwaad doen; gehandicapten die over de straat kruipen - waar je dan een appartementsgebouw binnen loopt om op bezoek te gaan in een luxe-appartement bij een steenrijke advocaat. Of een blinkende shoppingmall die zo in Europa kon zijn; ware het niet dat er zowel Indische als westerse dingen worden verkocht (aan westerse prijzen..); en voor deze mall dan gewone straatverkopers met vers fruit. Het lijkt erg hard; maar eigenlijk was het precies of deze stad heel ‘eerlijk’ is; want je kwam er echt alles tegen. Ratten op straat; hopen afval; blote vuile kindertjes; bedelaars met de ergste en vieste wonden; vrouwen met prachtige kleren; blinkende auto’s.... Wat je er wel niet of amper ziet zijn blanken. In the middle of nowhere van de savanne in Ghana zie je meer blanken dan in Bombay. Gelukkig werd ik er beter met rust gelaten dan in Afrika; want wat ze in Bombay doen is even staren en je dan je gang laten gaan. Ze roepen je eens na en ofwel merk je het niet omdat je doof bent ofwel negeer je ze met een glimlach en een hoofdrolletje. Je kan je er dus heerlijk vredig voelen in het midden van deze bruisende stad. Eigenlijk TE bruisend; je kan vaak nergens heen zonder je door enorme mensenmassa’s heen te moeten ploegen. Deze stad telt immers 17 miljoen inwoners op een totale oppervlakte kleiner dan die van Londen. Hoe deze massa’s zich dan verplaatsen is via de treinen met open deuren waar de mensen zich tijdens het spitsuur letterlijk in rammen en proppen. Één keer zaten we daar toevallig middenin; tussen een troep hijgende mannen die mijn hoofd pletten. Ik kon letterlijk geen vinger bewegen en dacht dat het flesje fanta in mijn zak zou ontploffen door de druk van alle kanten. Eigenlijk zeer gevaarlijk. Om eruit te raken zijn we uit de rijdende trein moeten springen aan een station voordat de trein (half) tot stilstand kwam en een nieuwe groep een aanval deed op de coupés. Maar wat deze stad ook te bieden heeft... kleurige marktjes en straatverkopers. Mooie postkoloniale britse gebouwen. Verschillende plaatsen waar je heerlijk kan relaxen aan de zee. Ook al voel je je altijd vies; plakkerig en bezweet. Zeker geen mooie stad; behalve sommige plaatsen; zeker geen echt ontspannende stad; maar wel onvergetelijk. Als mensen me vragen wat de grootste ervaring was; Ghana Suriname of India dan weet ik wel wat te antwoorden. Ik heb in deze maand zeer veel ervaringen opgedaan; heeeel veel geleerd en een heel geslaagd thesisonderzoek uitgevoerd; én geleefd bij een dove familie; wat eigenlijk een enorme ervaring was. De dagen waren altijd enorm vol. Als je ergens heen moet; ben je al meteen makkelijk 1 tot 2 uur onderweg want de stad zelf is immers 30 bij 20 km groot. In volgende postjes vertel ik meer over mijn onderzoek....Want natuurlijk heb ik mij niet alleen of zomaar door deze stad verplaatst. Mijn onderzoek gaat over het ruimtegebruik de verplaatsingen en de communicatie van die dove familie in Bombay. En daar is veel interessants uitgekomen. Nu eerst bekomen...