Intussen ben ik terug in Engeland aangewaaid. Door zeer hevige moesson juist op de dag van het vertrek uit Bombay had ons vliegtuig zes uur vertraging; en in Londen zat ik dan ook nog eens vast wegens aankomst midden in de nacht en dat terreuralarm. Overnachten in een duur hotel en voor de eerste keer in Engeland (ja; nu pas - shame on me) van een Engels ontbijt genoten. Maar eigenlijk wou ik het liefste van al zo rap mogelijk thuis zijn. Gisteren rond de middag dan toch eindelijk in Bristol aangekomen.
De laatste vijf weken zijn zeer intensief geweest; Bombay is echt een ongelooflijke stad waar je de grootste tegenstellingen tegen kan komen op 10 vierkante meter. Het is niet zo dat zeer rijk en zeer arm in aparte buurten te vinden zijn ofzo (misschien wel buiten de grenzen van Bombay zelf; maar niet erbinnen). Een ‘gewone’ wijk met diepe plassen van de regen; hopen afval; hier en daar sloppen; massa's straathonden die geen mens kwaad doen; gehandicapten die over de straat kruipen - waar je dan een appartementsgebouw binnen loopt om op bezoek te gaan in een luxe-appartement bij een steenrijke advocaat. Of een blinkende shoppingmall die zo in Europa kon zijn; ware het niet dat er zowel Indische als westerse dingen worden verkocht (aan westerse prijzen..); en voor deze mall dan gewone straatverkopers met vers fruit. Het lijkt erg hard; maar eigenlijk was het precies of deze stad heel ‘eerlijk’ is; want je kwam er echt alles tegen. Ratten op straat; hopen afval; blote vuile kindertjes; bedelaars met de ergste en vieste wonden; vrouwen met prachtige kleren; blinkende auto’s.... Wat je er wel niet of amper ziet zijn blanken. In the middle of nowhere van de savanne in Ghana zie je meer blanken dan in Bombay. Gelukkig werd ik er beter met rust gelaten dan in Afrika; want wat ze in Bombay doen is even staren en je dan je gang laten gaan. Ze roepen je eens na en ofwel merk je het niet omdat je doof bent ofwel negeer je ze met een glimlach en een hoofdrolletje. Je kan je er dus heerlijk vredig voelen in het midden van deze bruisende stad. Eigenlijk TE bruisend; je kan vaak nergens heen zonder je door enorme mensenmassa’s heen te moeten ploegen. Deze stad telt immers 17 miljoen inwoners op een totale oppervlakte kleiner dan die van Londen. Hoe deze massa’s zich dan verplaatsen is via de treinen met open deuren waar de mensen zich tijdens het spitsuur letterlijk in rammen en proppen. Één keer zaten we daar toevallig middenin; tussen een troep hijgende mannen die mijn hoofd pletten. Ik kon letterlijk geen vinger bewegen en dacht dat het flesje fanta in mijn zak zou ontploffen door de druk van alle kanten. Eigenlijk zeer gevaarlijk. Om eruit te raken zijn we uit de rijdende trein moeten springen aan een station voordat de trein (half) tot stilstand kwam en een nieuwe groep een aanval deed op de coupés. Maar wat deze stad ook te bieden heeft... kleurige marktjes en straatverkopers. Mooie postkoloniale britse gebouwen. Verschillende plaatsen waar je heerlijk kan relaxen aan de zee. Ook al voel je je altijd vies; plakkerig en bezweet. Zeker geen mooie stad; behalve sommige plaatsen; zeker geen echt ontspannende stad; maar wel onvergetelijk. Als mensen me vragen wat de grootste ervaring was; Ghana Suriname of India dan weet ik wel wat te antwoorden. Ik heb in deze maand zeer veel ervaringen opgedaan; heeeel veel geleerd en een heel geslaagd thesisonderzoek uitgevoerd; én geleefd bij een dove familie; wat eigenlijk een enorme ervaring was. De dagen waren altijd enorm vol. Als je ergens heen moet; ben je al meteen makkelijk 1 tot 2 uur onderweg want de stad zelf is immers 30 bij 20 km groot. In volgende postjes vertel ik meer over mijn onderzoek....Want natuurlijk heb ik mij niet alleen of zomaar door deze stad verplaatst. Mijn onderzoek gaat over het ruimtegebruik de verplaatsingen en de communicatie van die dove familie in Bombay. En daar is veel interessants uitgekomen. Nu eerst bekomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten