Howjong, da gaat ier snel

Enfin, de laatste week begint alweer. Dat is hier weer snel voorbijgegaan. Dit keer geen cliché of verbeelding, want als je het eens uitrekent duurt een semester hier wel degelijk minder lang: amper tien weken. Van 9 oktober tot 14 december.

Het is hier nog altijd veel te warm voor de tijd van het jaar (ik wil vrieskou! sneeuw! ijs!), en het is hier elke dag slecht weer met elke dag natte schoenen tot gevolg: Bristol is nogal heuvelachtig dus als het regent, dan lijken er door de hele stad mini-riviertjes te lopen... Waar ik natuurlijk in stap. Verder geen glimpje van Sinterklaas gezien vorige week, dat bestaat hier dus gewoon niet. Iemand vroeg mij wel eens of wij ‘Schwarzen Peter’ hebben. Ik had niet meteen door dat hij ‘Sinterklaas en Zwarte Piet’ bedoelde dus ik knikte van ‘neen’ en heb zo mijn kans verspeeld op het overbrengen van een mooi stukje folklore van het vasteland. Maar ter compensatie hebben we al eens Kerstmis gevierd op 6 december en een tweede keer op 8 december: woensdag met 'sign society' en vrijdag het kerstfeestje van de donderdagse pub-groep. Verkleed as sneeuwkoningin in een nachtclub wederom kunnen waarnemen hoe normaal het hier is om snel zat te worden en elkaar (en mij!) vervolgens perongeluk vol te gieten met (slecht) bier. Om dan op het einde van de avond in een taxi te strompelen (wat ik nog altijd raar vind). Behoorlijk grappig overigens, stel het u voor: gietende regen, veel te bloot geklede Engelse meisjes (spaghettibandjes! In december!) die netjes in de rij (!) rillend op een taxi wachten. Nah, geef mij maar een warme jas en een korte stevige wandeling naar huis.

Maar goed, ik ging dus eigenlijk iets vertellen over het uniefleventje. Ik ben dus in geen vijf jaar zoveel naar de les gegaan als hier, maar eigenlijk is er dus maar zo’n 12 uur per week les. Verplichte lessen die je niet mag brossen (ja, het wordt gecontroleerd). Moeilijk zijn ze eigenlijk niet. Op het eerste gezicht leek het niveau ook niet bijster hoog liggen, maar eigenlijk is het systeem gewoon anders. Het komt er hier eigenlijk op neer dat je het zo moeilijk maakt als je zelf wilt, heb ik de indruk. In Leuven had ik voor elk vak een omvangrijke cursus of reader ‘verplicht te kennen’ of ‘verplicht te lezen en linken te leggen in een paper’, hier dus niet. Geen enkele cursus. Geen examens. Enkele ‘lesoverzichten’ op blackboard (zelf te printen) die nooit meer dan 100 blz tellen. Of in Jim (een behoorlijk papier-onvriendelijke mens) zijn geval: hele websites over een bepaald vlak, die onmogelijk zijn om af te printen. Maar er zit natuurlijk wel altijd een omvangrijke bibliografie bij met aanbevolen boeken. Maw: je pikt zelf de onderwerpen uit waar je dieper op in wilt gaan en veel rond wilt lezen en daar schrijf je dan een paper over. De paperonderwerpen moet je kiezen uit een lijstje maar ik kon er wel steeds iets interessants uitpikken.

Voor luie mensen of 'uitstellers' lijkt me dit geen goed systeem. Voor mij is het echter wel perfect; na vijf jaar al die verplichte lectuur kan ik nu precies doen wat ik zelf wil. Al twee kleinere papers zijn achter de rug, alsook een seminarie (dat ik gaf in –kuch- “BSL”), en in januari de drie andere (moeilijkere) nog. Elke paper moet 3000 woorden tellen, zo’n 6 blz dus. Een lachertje? Op het eerste gezicht misschien wel maar ze verwachten dus wel degelijk een scherp geschreven academisch pareltje, denk ik. Evenveel leeswerk als voor de klassieke Leuvense 20-pagina-papers, en vooral meer schrapwerk. Intussen denk ik ook al na over mijn thesisonderwerp en ik ben bij Paddy geweest voor een outline. In mei ga ik de wijde wereld terug in voor een thesisonderzoekje in India! Maar eerst terug naar Belgie voor de kerstdagen.