Wolverhampton

Alweer terug van alweer een weekendje ertussenuit. Niet naar het buitenland deze keer, maar naar Wolverhampton met Dani en Justin. Ongeveer 3.5 uur bussen vanuit Bristol. Trein is natuurlijk sneller maar daar betaal je dus 60 euro voor. En dat is dan ‘de gehandicaptenprijs’. Soms geschift duur hier in dit landje! Maar goed, Wolverhampton dus. Een klein stadje ongeveer 160 km ten noorden van Bristol. En het stadje heeft een universiteit. Voor de rest niets speciaals. Buiten dan het feit dat in de Britse en internationale dovengemeenschap bekend staat dat hier veel doven studeren.

In dit stadje werd dus een driedaags ‘Deaf Film and TV Festival’ georganiseerd. We werden op zaterdagnamiddag en zondagvoormiddag getrakteerd op een mix van kortfilmpjes; van een overgedramatiseerde italiaanse ‘ode aan de familie’ tot enkele strakke Britse filmpjes. Wat deze uiteenlopende filmpjes gemeen hadden waren dat ze door doven waren gemaakt of dat er doven in meespeelden. Soms hadden de thema’s te maken met de verhoudingen tussen bijvoorbeeld doven en horenden, soms waren het gewoon verhalen die daar niet echt iets mee te maken hadden, maar in een gebarentaal werd gecommuniceerd. Zeer leuk. Ook vertelden enkele dove Britten die het gemaakt hadden in de film-en mediawereld over hun ervaringen en toonden ze het een en ander. Het allerleukste vond ik toch wel ‘Bionic Hand Implant’ (naar analogie met de Cochleaire Implant), getoond door Gordon Hay. Hij had het vorig jaar op Frontrunners gemaakt samen met enkele andere Frontrunners. In dit filmpje wordt de wereld eens omgedraaid: de wereld is doof, doven zijn in de meerderheid en horenden in de minderheid. Als je dus een horend kindje krijgt, tja, dan is dat eigenlijk gehandicapt he. Zonder dat je goed kan gebaren kan je toch niet mee hé? En dan kan dat toch het beste geïmplanteerd worden, zodat het mee kan in de horende wereld hé. Dus hebben die goeie dokters een BHI ontwikkeld: je implanteert een chip in de polsen, met elektrodestrengen naar de vingers. Het was in documentairevorm gegoten en net zoals de CI fabrikanten zo graag doen werden er enkele succesverhalen getoond. Heerlijk. Ludiek. Kritisch.

In de avond nog John Smith, de komediek die ik al gezien had in Weston. ‘t Was weer hilarisch hoe hij de (culturele) verschillen tussen doven en horenden druk gebarend en uitbeeldend beschrijft, hoe hij het publiek betrekt en hoe hij de falingen van het orale onderwijs met grote verontwaardiging beschreef. In de voormiddag was ook een presentatie en compilatie van See Hear te zien. Sinds 1981 hebben de Britse doven hun eigen TV-programma, dat nu dus 25 jaar bestaat. Het is een soort weekmagazine waarin verschillende thema’s worden gedekt en dat heel belangrijk is voor de Britse dovengemeenschap. De presentator werkt ook op het CDS en een medestudente (Elizabeth) presenteert er af en toe in. Interessant om steeds te merken dat hier in de UK veel meer gebeurt in de dovengemeenschap, en dat hier ook veel meer mogelijk is dan in het kleine Vlaanderen! Natuurlijk ondervinden doven hier precies dezelfde problemen: te weinig tolken, inkrimpende clubs, maatschappij-vooroordelen; maar aan de andere kant, in een groot land gebeurt zowiezo meer, heb ik de indruk.

Naast deze films, zakte er op zaterdagavond ook zo’n 500 man af naar Wolverhampton, om zich te verspreiden over verschillende (stampvolle) pubs en clubs. Steeds leuk om te merken hoe de dovenwereld tegelijk zo klein is, en toch ook weer zo open en groot. Een voorbeeldje? We logeerden bij een dove familie (van Gordon Hay), John Hay is een grote meneer in Deaf History en had zelfs nog meegewerkt aan het geschiedenisproject van Vlaanderen en gelogeerd bij een Brusselse dove familie waar ik de dochter ook van kende. Hoe ik daar dus verzeild ben geraakt, Gordon was eens naar Bristol gekomen waar ik hem heb ontmoet, en later bleek dat hij het lief was van mijn Tsjechische kamergenote op EUDY in Dublin. Van toeval gesproken. Ook nog enkele andere doven uit Ierland teruggezien. Na Suriname, Ghana, Wenen, Dublin en India vind ik het fijn om te voelen hoe je makkelijk contacten legt met doven uit compleet andere landen, hoe je ondanks de grote cultuurverschillen een gemeenschappelijke ervaringsbasis hebt en zelfs kan communiceren. Dit terwijl horende personen misschien wel toegang hebben tot de meerderheidstalen en de meerderheidsmaatschappij maar hun vrienden en kennissen in een minder geografisch verspreide wereld hebben.

Enkele visuele indrukken vind je hier.