Intussen in Engeland

Waar 'Opel' 'Vauxhall' heet, 'Becel' boter beter bekend staat als 'Flora'; 'Axe' mannencollectie te vinden is onder 'Lynx'; 'Lays' chips 'Walkers' heten en 'Ola' ijsjes 'Wall’s'; daar wonen we nu ongeveer vijf maanden. We zijn het nu redelijk goed gewoon, maar in het begin was het wennen dat ze hier geen rijst in zakjes hebben, geen goei boter, zelden melk in brikken te vinden is, geen honderd soorten kaas om uit te kiezen en geen slaatjes om je brood mee te bekladden. Over brood gesproken; een van de strafste dingen in het begin was dat we maar geen bakker konden vinden. Dat hebben ze hier eenvoudigweg niet, tenzij voor gebakjes. Maar een echte broodbakker? Njet... Wat ze hier eten is fabrieksbrood uit de supermarkt (dat dan geroosterd wordt). Supermarkten zijn hier wel gemakkelijk open tot elf uur ’s avonds. Ideaal.

Als je dus naar zo’n winkel gaat en je koopt alcohol, dan moet je minimum 18 zijn, maar overal hangen vermeldingen – vrij vertaald - “voelt u niet aangevallen als wij uw ID vragen als ge zo gelukkig zijt om er onder de 21 uit te zien”. Of ik nu zo gelukkig ben als ik er onder de 21 uitzie weet ik niet, en de logica van die redenering ontging me eerst volledig. Je moet 18 zijn maar ze vragen je pas als je er onder de 21 uit ziet? Echt Engels, dat rond de pot draaien. Over ID gesproken, daarmee bedoelt men dus niét ‘de identiteitskaart’. Dat hebben ze hier niet. Een ID is ‘een identiteitsbewijs’. En neen, dat is niet hetzelfde.

Soms maakt men hier - vanuit Vlaamse bril – best vreemde en ondoorzichtige redeneringen. Op een ledenpas voor de bibliotheek moest ik deze vraag beantwoorden: ‘do you consider yourself to be a disabled person?’ Uh? Een valstrik voor dove personen die korting willen maar zichzelf niet als gehandicapt beschouwen en daar dus geen recht op hebben? Maar blijkbaar is dat hier een normale vraag op formulierkes, net zoals het aankruisen van je kleurtje/vorm op een ellenlange lijst van ‘rassen’ van Kaukasisch tot Iers of Afro-Caraïbisch. Waarvoor in godsnaam?

Wat ze wel hebben zijn echte herenkappers met vlijmscherpe messen, veel boekwinkels en lekkere cider. Je ziet prachtige auto’s rondrijden en mooie herenhuizen. Je ziet vaak hele straten met huizen in dezelfde klassiek stijl, een plezier voor het oog en deze stijl wisselt per straat. Het gepeupel op straat varieert van heren met aktentassen en oer-klassieke Engelse Dames (met de grote D, ja) tot kortgerokte vaak geblondeerde meisjes die geen moeite doen om hun buikje te verbergen; en van geüniformeerde schoolkinderen; bedelaars; Indiërs en Oost-Europeanen, tot studenten met Amerika-achtige truien om met de naam van de unief te pronken (ik geef het toe, ik heb er ook zo ene gekocht).

Wat ik dan weer mis van in Vlaanderen is ‘écht bier’; wijn met (échte) kurken in plaats van met plastiek of -het toppunt- een draaiknop. Wat ik ook mis is witloof, het feit dat mijn naam er een zeer normale naam is en weten hoeveel de trein kost (vrije markt hier, dus die prijzen varieren sterk...). Oh, en fietsen!

Fietsen is hier trouwens iets voor de lagere klassen. Bristol is nu niet bepaald fietsvriendelijk, maar toen ik in Preston kwam – wat plat is – liet ik me vertellen dat er wat wordt neergekeken op fietsers. Neerkijken? Fietsen is cool! In Vlaanderen en Nederland toch... Neen, hier is het taxi-land. Op de avonden in de weekends wemelen de straten van de taxi’s, een allegaartje van halfbewuste en half geklede feestgangers en bodyguards langs de cafés. Nog zoiets, die bodyguards. Je raakt dus geen gelegenheid binnen zonder langs één of twee zwartgeklede kerels te moeten. Die je om je 'ID' kunnen vragen, natuurlijk.

Of als je geen taxi neemt.... Stel dat je naar een café bent gegaan op punt A. Dat –razend populaire-café gaat dicht om 11 uur (ja, Engeland), en je moet je met negen mensen verplaatsen van punt A naar punt B. Punt A en B zijn (op een slakkentempo en bergaf) een kwartier van elkaar af. Wat doet men dan? Op dat moment vonden ze het blijkbaar gemakkelijker om met negen (!) mensen in een (gewone) auto te proppen dan om even de benen te strekken. Ach, Engelsen :-)