Intussen is het hier al eind februari

...en volop lente naar mijn gevoel, ik zit voor het raam te kijken naar de grote palmboom van de buren en een staalblauwe hemel die zich geregeld even verstopt voor een regen-of hagelbui. Het universiteitsleventje kabbelt rustig verder.. alhoewel rustig, ik kan niet zeggen dat het ooit rustig is geweest in mijn intussen bijna zes jaar unief. Binnen twee weken moet er alweer een paper binnen (voor het vak “Research Methods”), eind april nog drie, en daarna moeten we volop aan onze thesis beginnen – die in september al binnen moet zijn. Het is gekkenwerk, echt waar, maar ik heb gelukkig al een onderwerp voor al deze papers en thesis.

Maar ook al is het een zwaar jaar, ik heb me nog nooit zo op mijn plaats gevoeld op de universiteit dan hier in Bristol. Er is hier veel meer ruimte voor discussie en uitwisseling dan vorige jaren, wegens het feit dat alles in British Sign Language wordt gezegd/vertaald. Heerlijk, die toegankelijkheid. Het was dan voor mij ook heel raar vorige week toen Brigitta en Wouter op bezoek kwamen, horende vrienden uit België. Ik was het niet meer gewoon om niét te kunnen volgen in groep omdat in de groepssituaties waarin ik hier terecht kom steeds BSL gebruikt wordt! (Maar dat neemt niet weg dat het heel erg leuk was om hen terug te zien !! :-))

Maar dus over de lessen: de groep is vaak ook heerlijk gemixt; zo hadden we vorig week een les van ‘Advances in Deaf Studies’ over ‘deaf sociology’; het topic was variaties in dove families. Stel je een groep voor met: een Taiwanese met dove ouders, een dove Belgische met een doof zusje (ik dus ;-)), een Noord-Iers doof meisje uit een gebarende dove familie; een Welsch doof meisje uit een dove familie waar ze géén BSL gebruiken, een persoon met dove ouders die op het CDS werkt, een Engels doof meisje met één dove ouder dat op latere leeftijd gebarentaal heeft geleerd, en nog enkele anderen. Echt zo interessant om verschillen en gelijkenissen te bediscussieren, naargelang land van afkomst en familie-achtergrond. Er is nu meer uitwisseling dan in het begin en er is meer een combinatie van boekenkennis/zelfstudie en discussies in de lessen. ‘Mental health’ heb ik intussen ingewisseld voor een vak dat gaat over bilinguale opvoeding. Dat interesseert me toch nog een stuk meer. Dan is er nog Deaf History en dat is ook enorm interessant want er komen toch altijd nieuwe feiten en weetjes en patronen binnen waardoor je steeds weer beseft hoe vreselijk complex alles toch is. En Paddy Ladd is eigenlijk ook gewoon een heel aangename, open lesgever.

Anderzijds is het soms ook wel erg frustrerend om te merken hoe moeilijk het is om verder te raken als dove persoon. Ik heb me door het horende universitair onderwijs in Leuven heen geknokt; kom dan hier om wat bij te leren – na een jaar beurzen gezocht te hebben- en wil uiteindelijk eigenlijk meer (antropologisch) onderzoek doen, in, met of rond dove personen. Maar aan doctoraatsbeurzen komen is echt niet gemakkelijk; je moet natuurlijk een perfect uitgewerkt project hebben maar ze stellen voor de belangrijkste beurzen in Vlaanderen belachelijk hoge eisen zoals zeer hoge punten, publicaties in academische tijdschrijften; enzovoorts, ik heb enkele deadlines gemist; en hier in Engeland heb ik geen recht op een volledige beurs. Het is altijd maar plantrekken en je kan maar weinig steun verwachten... De kans dat ik volgend jaar kan doctoreren is dus zeer klein en dat was even een teleurstelling. Ik zal waarschijnlijk dus een pauze nemen van de universiteit en (minstens) een jaar werken. Waar? Alles ligt open momenteel... We zien wel...