De eerste week

Werelddovendag 2006: het had iets van een afscheid voor mij. Inhoudelijk leek het me iets minder dan vorig jaar maar op sociaal vlak was het geweldig. Zeer raar, je loopt daar rond, je (her)kent al veel meer mensen dan de vorige jaren, je voelt dat je je al beter kan uitdrukken in Vlaamse Gebarentaal, en toch vertrek je voor een jaar naar het buitenland. Het gaat me wel wat snel op dat vlak, maar het was ook wel het moment omdat ik net ben afgestudeerd. Het panelgesprek over 'studeren in het buitenland' heeft mij in dat opzicht ook wel persoonlijk geïnteresseerd. De goesting werd er weer eens extra door aangevijzeld, maar het was ook weer een confrontatie met kansen die ikzelf wel krijg en andere mensen niet. Doven die graag in het buitenland willen studeren of een cursus volgen, maar zich beperkt weten door hun diploma, hun kennis van het Engels enzovoorts. Maar in alle gevallen is het niet eenvoudig, je moet een hele bureaucratische rompslomp doorlopen, goed op tijd beginnen, raad vragen aan duizend-en-een mensen. Vooral het zoeken naar studiebeurzen is stresserend. Maar ik ben er geraakt en ik hoop oprecht dat er nog andere Vlaamse dove personen de kans zullen krijgen.

Ja, we zijn hier heelhuids aangekomen met die 113 kilo bagage; al was dat geen sinecure en hadden we constant schrik dat de valiezen kapot zouden springen. Een van hen heeft er in ieder geval toch wat schrammen aan over gehouden na een buiteling van de roltrap in Londen. Aangekomen op ons appartement bleek het te schreeuwen om een grote schoonmaak, viel de kleerkast uiteen en was er nog geen internet. Een lading poetsproducten veegde al een van de problemen van de baan maar dat internet kan nog even duren. ‘Ze zijn er mee bezig’; is iets wat je hier wel veel hoort, hebben we nu al ondervonden. Een hele hoop kleine dingen te regelen, van een dubbel te maken sleutel tot een bankrekening, het leren kennen van de wasmachine en massa’s paperassen. Het appartementje is klein en was slecht ingericht maar na ons uitgebreide Ikea-bezoek, het ineenschroeven van twee nieuwe tafeltjes en het uitbannen van twee veel te grote, lompe en onhandige salontafeltjes ziet het er al een pak beter uit. Het is hier zelfs erg gezellig en we hebben een mooi uitzicht op de palmbomen van onze buren; enkele dikke katten en de heuvels achter Clifton. Een filmpje van ons appartement komt er aan als we fatsoenlijk internet hebben (nu zit ik op de vensterbank van de slaapkamer van de buren af te tappen). Intussen leer ik Dani, mijn Duitse medestudente beter kennen en genieten we van de laatste zomerdaagjes en van het feit dat Bristol eigenlijk toch een prachtige stad is. Heuvelachtig wat prachtige uitzichten veroorzaakt, sommige buurten zijn heel karakteristiek Engels en tegelijk hangt hier een jonge sfeer. Gisteren heeft Paddy Ladd Dani en mij naar 'Deaf Pub' gestuurd. De Britse doven die daar aanwezig waren lijken op het eerste gezicht minder familiair als bv de Vlaamse, maar wel zeer vriendelijk. Dat BSL is wel helemaal anders maar vanaf volgende week gaat het zwemmen of verzuipen zijn en zal ik moeten leren zwemmen.