Kuifje in India

Rustig een jaartje hier, dacht ik. Mij volledig op mijn studie richten. Engeland een beetje verkennen. Hoogstens een keer naar België. En in de zomer naar het WFD-congres in Madrid natuurlijk. Maar zeker niet meer dan dat. Mis. Twee weken geleden vroeg Maartje me of ik in haar plaats niet naar India kon en wou gaan, naar de Rotary ‘Deaf Way’. En of ik dat wou! Wie zou er nee zeggen? Maar het bleek niet zo simpel; alles leek mis te lopen van financiëring tot de niet te veranderen vlucht van Maartje, een spoedprocedure voor mijn visum en te geven lezingen maar na twee weken ja-neen geharrewar komt het dan uiteindelijk toch in orde. Het is een wat vervelende timing omdat Bie en Lieven ook in die periode langskomen en omdat ik (ja, nu al) een paper-deadline heb. Maar zeg nu zelf, wie zou die kans laten schieten? Ik niet, in elk geval. Op naar India dus. Normaal moest ik daar in Maartjes plaats wat lezingen geven. Ikke??? Eerst overwoog ik het nog, maar gezien het extreem late tijdstip heb ik daar toch voor gepast. Want zeg nu zelf; op enkele dagen twee lezingen voorbereiden (én een paper schrijven? En praktische dingen regelen?) in een gebarentaal die ik geeneens echt beheers (de Amerikaanse)? Maar goed, vrijdag vlieg ik dus naar Bombay, waar ik een bus neem naar Kolhapur, waar gedurende een week lang 200 dove jongeren samen komen uit India, Pakistan, Sri Lanka, Bangladesh, Singapore, Maleisië, Brunei, de Filippijnen, Rusland, Australië en Nieuw Zeeland, voor een kamp dat een combinatie zou zijn van lezingen en workshops. Het wordt volledig gefinancieerd door Rotary.

Hier in Bristol alles nog z’n gangetje. Eerst was het nog lekker rustig en begon ik rustig te beginnen kijken waarover mijn papers zouden gaan, tot het India-nieuws waardoor ik er wel lekker hard ga mogen invliegen eens dat ik terug ben. Maar goed, ik geniet hier wel. Leuk om de mensen hier langzaam beter te leren kennen. Zaterdag naar Weston geweest naar optredens van dove komieken. John Smith was in mijn ogen meer een klassieke komiek die de verschillen tussen horenden en doven komisch maakte, maar mijn favoriet was toch X (naam kwijt). Hij, telkens meesterlijk verkleed, kroop eerst in de rol van Freddy Mercury en gebaarde met hart en ziel Bohemian Rhapsody; met op de achtergrond de clip. Het leukste moment was wel toen hij Maria uit The Sound of Music speelde. Het liedje Do-Re-Mi in gebaren was zalig, hij recruteerde de zeven kinderen uit het publiek en elke noot kreeg een gebaar (zus, je had erbij moeten zijn!). Zalig. Minder zalig was de autopech achteraf, waardoor Paddy, Liz, Dani en ik drie uur lang vastzaten op een parking. Maar goed, dat was dus m’n weekend en de nieuwe week begint voor mij al midden in de nacht. Dezemorgen om kwart voor vier vertrek ik ‘snel’ op en af naar Londen om een visum te regelen, daarna naar de les racen. Dinsdag nog veel les, woensdag komen Bie en Lieven aan, ga ik zorgen dat ze de mooiste plekjes in Bristol nog gezien hebben en ten volle genieten van hun gezelschap, donderdag weer de hele dag les (en ja, hier is dus de les verplicht) en vrijdag begint de grote reis! Spannend (en ook wel een beetje akelig natuurlijk)!