Over Engelsen, hun uitgaansgedrag en de sjoklat-idealisering

Intussen beginnen hier de eerste herfstverschijnselen door te komen, al is het vreemd wisselvallig weer. Gisteren kon je op het ene moment in een bloesje met spaghettibandjes rondlopen (en het is eind oktober!) en het andere moment was het zo koud dat je niet eens genoeg hebt aan een dikke trui. In elk geval, in het weekend is het wat rustiger en proberen we wat van de stad te zien of -zoals gisteren- wat er buiten ligt. Gisteren ondernamen we dus een heldhaftige wandeltocht ‘naar een kasteel’. In dat kasteel zijn we nooit geraakt, wegens onze te lange pauze. Ergens in een leuk dorpje vonden we namelijk een gezellig koffiehuis. Heerlijk die Engelse koffiebars waar je ook allerlei soorten lekkere chocomelk kan drinken met heerlijke muffins. Dat terwijl het juist België is dat hier bekend staat als het chocoladeland. “Ooh België? Woo, bofkont! Chocolade!” In de alledaagse supermarkten vormt de chocopoeder ‘mèt-echte-Belgische-chocolade’ de trots van de Engelse (!) chocolademerken zoals Cadbury’s. Eigenlijk best wel ironisch want als je bij ons een chocomelk vraagt krijg je meestal een kop Nesquick en er zit niet eens altijd melk in. Onze choco van Sainsbury’s heet trouwens ‘Belgium’ en smaakt naar heerlijke Belgische Aldi-choco. Ze hebben hier op de unief zelfs een ‘chocoladevreetclub'. En tegelijk nog nooit van Côte D’Or gehoord natuurlijk. Maar hier is het dus van: als het hier al zo heerlijk is, wat een paradijs moet België dan wel niet zijn. Altijd grappig te merken hoe men in het buitenland over België denkt. Zo wordt België vaak ook vereenzelvigd met Brussel. Ik ben zelfs al mensen tegengekomen die Brussel wel kennen maar België niet. Al ben ik ze hier nog niet tegengekomen. Maar ook zij kunnen het niet laten toch vol trots op te merken dat ze Brussel gezien hebben. Jawadde.

Maar we wijken af. Onze wandeltocht leidde via de Clifton Suspension Bridge (zie Flickr), waar we al eerder geweest waren, naar Henbury, buiten de stad. Door ‘the Downs’. Over ‘the Downs’ hadden we al gehoord, maar nu hebben we dus gezien wat het eigenlijk is. En werden we aangenaam verrast. Op slag zag ik de zomer in de stad een stuk beter zitten. The Downs is iets gelijk een enorm grasveld (maar dan echt enorm, je wandelt er minstens twintig minuten door), met clusters bomen en struikjes, en hier en daar een bankje. Een soort groot park dus, maar zonder wandelpaden. Gewoon een enorm grasveld dus, dat zeer Engels aandeed en lekker ruim voelde. Ik kreeg al visioenen van de volgende zomer: met ons rode Ikea-dekentje, een schoon boek en ‘du pain, du vin et du boursin’ naar The Downs toe. Dus we zitten hier wel goed, in ons appartementje. Op vijf minuten naar de ene kant kom je in het mooie, hoog gelegen en heuvelachtige stadspark, tien minuten naar de andere kant kom je bij de Bridge en de grasvelden daarrond, en iets verder dus the Downs. Ook zijn er overal kleine stadsperkjes met een bankje, met vaak een betoverend uitzicht. Bristol mag er dus wel wezen op dat vlak. Maar goed, we wandelden wat verder door, kwamen langs mooie Engelse wijken (dat moet ik toch wel beamen hoor, dat de huizen hier echt stijlvol zijn). Tot we die chocoladebar tegenkwamen. En erna in de Oxfam boekenwinkel doken. Ze hebben hier in de stad op zowat elke tweede hoek een Oxfam boekwinkeltje, waar ze tweedehands literatuur verkopen. Dit natuurlijk naast de ontelbaar vele ‘gewone’ boekhandels die vaak –jawel- een koffie-en-chocomelkbar hebben. Engeland is dus een paradijs voor de boekliefhebber, zonder echt duur te zijn op dat vlak Toch blijf ik een beetje vaderlands- of beter gezegd moedertaalliefhebber en is het fijn om eens iets te lezen (of te spreken) in het Nederlands. Raar gevoel hoor, als je moedertaal een luxe wordt, iets wat we in Ghana ook al hebben gevoeld.

Dan Halloween nog. We zijn nog tien dagen van Halloween verwijderd en toch zie je al minstens een week overal groepen rondhangen die verkleed zijn, van vampiers, tot niet nader te definiëren schepsels en bloederige creaturen. Gisteren hebben we daar dus zelf ook eens aan meegedaan. Een pub crawl (geef toe dat klinkt beter dan kroegentocht), Rob met etterende nepzweren op zijn gezicht; en ik als sexpoes - euh neen, als ongeluksbrengende zwarte kat dus. Georganiseerd door Scream Bristol, de groep doven die elke week samen komt in de Deaf pub is echt een gezellige en open groep. Maar goed want het Engelse nachtleven is echt niet om over naar huis te schrijven. Zoals de meesten misschien wel weten moesten de pubs vroeger dicht om 11 of 12 uur. Met als gevolg dat er een slechte drinkcultuur ontstond en men zich strontlazarus zoop voor het sluitingsuur. Je kan hier trouwens echt veel soorten Belgisch bier krijgen in de cafés, maar ze verpesten het wel. Ze vinden een bierkraag op een pintje namelijk ‘een verspilling van geld’, en met hun slappe tapsystemen lukt het niet eens om er een kraag op te krijgen voor de ‘verspillers’. Goed, die wet is dus afgeschaft maar mensen veranderen niet zomaar van gewoontes dus op een vrijdagavond rond 11 uur zie je al overal waar je kijkt zatte mensen die zich verplaatsen. Want wat doen de sociale mensen dan als zo’n café sluit? Naar de nachtclub. Menig lezer zal nu denken aan smoezelige rookgelegenheden waar een wulpse stripdanseres zich rond een paal wringt. Maar dat is het dus niet; eerder een café dat iets chiquer is, waar stoere mannen in zwarte kleren voor de deur staan, en waar je vaak inkom moet betalen. En hoe raken al die beschonken mensen dan thuis na zo’n avondje zwaar feesten (lees: zuipen), denken jullie? Taxi’s zijn hier niet goedkoop, maar jawel, ze zijn hier wel normaal. Zelfs al is de afstand niet al te groot. Toen ik woensdag geen zin had om nog naar een nachtclub te wandelen, zei iemand doodserieus: neem een taxi! Euh?

Ook het nachtelijke en minder nachtelijke studentenleven wordt hier geconcentreerd en gecontroleerd. Waar in Leuven alles over de stad verspreid is huizen hier bijna alle studentenverenigingen in één gebouw, de Student’s Union. Het gebouw is vijf verdiepingen hoog en gonst van het leven, maar toch, je mist er toch wel iets. Als je er ‘s avonds binnen wil word je trouwens door vijf bodyguards gecontroleerd of je wel een studentenkaart hebt en de cafés gaan –natuurlijk- dicht om elf uur. Waarna men naar een nachtclub verhuist. Met of zonder taxi.